انهن ئي اکين ۾ اجنبيت جو ساگر ڇلڪي ٿو. هو جنهن جي خاموشي به سڀ ڪجهه چوندي هئي، اڄ انهن ئي خاموشين ۾ انڪار جي گونج ٻڌجي ٿي. سچ ته اهو آهي—سڃاڻڻ کان انڪار، محبتن جو آخري سُور هوندو آهي. "ڇا وقت ايترو بي حس ٿي سگهي ٿو؟ يا ماڻهو؟ جنهن جي موجودگيءَمان جيئڻ جو حوصلو ملندو هو، اڄ ساڻس نظر ملائڻ جو به حق نٿو رهي. محبت جي اها حد ڏٺي اڄ جتي محبتون به اجنبيت ۾ بدلجي وڃن ٿيون. هو ڪڏهن منهنجي خاموشيءَمان به سڀ ڪجهه سمجهي ويندو هو، اڄ جڏهن چوان ٿو ته مون کي تڪليف آهي، ته فقط مرڪ ڏئي موٽي وڃي ٿو. ڪڏهن ايترو پنهنجو هو، اڄ ايترو اجنبي ٿي ويو آهي، جو ڄڻ ڪڏهن مليا ئي نه هجون 🥀🫀🦋

ھَٿ مَضبوطِي سان پَڪڙيو بِيٺِي ھُئين!" 😪🌸

ملنداسين مهراڻ ۾ ✌️ جيئي سنڌوديش ✌️